De recente veranderingen in welzijn en zorg hebben onder andere tot doel de dragende samenleving te stimuleren en burgers te sterken in zelfredzaamheid en zelfregie. Dit om vormen van radikale democratisering mogelijk te maken (nieuw Amsterdam College accoord, “Nieuwe Lente, nieuw Geluid”) en om de (zorg)afhankelijkheid van mensen in kwetsbare positie te verminderen.
Burgers worden gemotiveerd zich in te zetten en bij te dragen aan een inclusieve samenleving. Dit door – onder andere – als betrokken bewoners mede zorg te dragen voor een prettig woon en leefklimaat, door vrijwilligerswerk in de informele zorg en welzijn te verrichten..
De burger is aan zet.
Op het eerste gezicht lijken de transformaties en het daarbij gebruikte concept van “de dragende samenleving” ten gunste van vrijwilligersorganisaties en in het bijzonder de migrantenzelforganisaties.
De praktijk pakt echter anders uit.
Nogal wat burgerinitiatieven – met name migrantenzelforganisaties – dreigen als steunpilaren van de ‘dragende samenleving’ weg te vallen. Eenvoudig omdat ze niet in staat zijn aan te haken bij de recente ontwikkelingen in zorg wen welzijn en het voortdurend veranderend overheidsbeleid. Daarbij, veel burgerinitiatieven hebben een onzeker bestaan of functioneren op het randje van de afgrond, omdat er weinig wordt samengewerkt met collega initiatieven. .
Een paradoxale en ook zorgwekkende situatie.
Datum van publiceren maart 2016